ناز جوانی :: پسر چوپان

ناز جوانی

- مرجان برو، همسایه تان بود ، هم سفره و هم بازی کودکی ات ، عزادار است ، تسلی می خواهد، خوشایند نیست که نروی

این چکیده نصایح اطرافیان بود ولی ندای درون هم می گفت:

- مرجان برو ، قلب او هنوز با توست ، آن مانع بی خبر از همهِ راز قلب تان رفته است ، خانه خالی است ، مثل روز اول

اما شرم باز می داشت ، نباید می رفتم ، گستاخی بود ، دلی را که شکستم دیگه شکسته است ولی ندای درون می گفت:

- تو که دلش را نشکستی ، عالم و آدم میدانند که پدرت مال و منال منوچهر را بر بی چیزی سهراب ترجیح داد ، او هم میداند که قلب تو با او بود و تو مجبور.

اما همه حقیقت این نبود ، پدر تنها نبود ، منم بی میل به شیک پوشی ، خانه بالای شهر و خودرو گران قیمت منوچهر نبودم ، ولی ندای درون می گفت:

- ولی تو برابر پدر ایستادی ، آوازه ایستادنت پیچید ، سهراب جفای تو را جبر روزگار تصور کرد ، به پایت ماند و او نیز در جبر روزگار گرفتار شد اما هرگز هم شأن تو را برنگزید ، به زندگی با یک بیمار قانع شد.

اما دروغ بود ، ایستادنم برای سهراب نبود ، غرور بود برای فخر فروشی بود و دیدید که چگونه زود تسلیم و پا به آن خانه از درون تهی پر زرق و برق نهادم و سوختم و او گرفتار جبر روزگار نشده بود ، به پای آن بیمار دل بسته بود، خدمتش می کرد ، وفادارش بود و گرنه وقتی می شنید که من مهره سوخته خانه پوشالی منوچهر شده ام ، به دادم می رسید ، نجاتم می داد ، نمی گذاشت که این همه سال در محنت تنهایی بسوزم. اما ندای درون می گفت :

- وفای به عهد بالاتر از وصال در عشق است ، او نیامده چون نمی توانسته عهدی که با آن علیله بسته بوده بشکند ، و حال که دست علیله دست و پا گیر سهراب از دنیا کوتاه شده و مانع تجدید وصال رفع گشته است عشق هنوز بر پاست.

اما ، صحیح که زن اش رفته است ، جا برای من مجدد باز شده است ، یادگاری های زنش چی ؟ با آنها در این وسط چه باید بکنم ؟ ولی ندای درون می گفت:

- باید جور مادری آنها را بکشی ، مجازات خیانت توست ، اما مجازات شیرینی خواهد بود ، در این سال ها دیگر امکان مادر شدنت نیست ، شاید همه اینها برای این بوده که تقدیر با تو یار بوده است.

اما با حرف مردم باید چه کنم ، با نگاه غریبانه آنها به نامادری و آخرین گفتار ندای درون:

- عشق زنده است ، همه اینها فدای عشق

این سال های رنج تنهایی و شکست از یک طرف و این یک هفته ای که خبر تنها شدن سهراب را شنیده ام یک طرف ، بد جوری با خود کلنجار می رفتم ، نمی فهمیدم در این جنجال درون و برون کدام درست می گویند ؟ ولی این بهترین فرصت بود ، و شاید هم آخرین فرصت ، باید می رفتم ، رفتنم پیام داشت که علیرغم دو سال زندگی با یک بیگانه ، و بعد آن این همه سال تنهایی ، هنوز قلبم برایش می تپد ، و حتی اگر لازم باشد باید غرورم را می شکستم و بر آن بد عهدی عذر می خواستم.

بارقه امید دمید ، سال های رنج تنهایی به پایان می رفت ، مجازات خطا وعهد شکنی فقط در حد شکست غرورم باقی و مابقی به فراموشی می رفت . با خواهرش تماس گرفتم ، چه زود شناخت! و چه استقبالی کرد بر رفتنم برای عرض تسلیت به برادرش و چقدر سریع موعد دیدار را هماهنگ کرد. همه اینها نشانه های پیروزی بر تلخ کامی یک اشتباه هر چند بزرگ من بود .

آماده شدم ، در مشکی پوشیدن و یا آراسته تر به نزد یار قدیم شتافتن تردید داشتم ، اما در ظاهر لازم بود که نشان دهم مشکی پوشیده ام ، بار دیگر غرور می شکست ، بگذار بشکند از آخرین مجازات های عهد شکنی است.

در گل فروشی مانده بودم ، شوق دیدار دیوانه ام کرده بود ، رنگ ها و گل ها را سفارش دادم ، گل فروش حیران مانده بود ، این گل آرایی که سفارش میدهی برای عرض تسلیت نیست!!!

به خانه اش رسیدم ، نشان می داد منتظر من بوده است ، تسلیت گفتم ، بقای عمر دعا کردم ، تشکر شنیدم . جای جای خانه با قاب عکس متوفی در حلقه های گل آراسته بود رمان مشکی نداشت گل آرایی شده بود، حتم دانستم کار کودکان اش هست ، نکند که کودکان راز آمدن مرا می دانسته اند و این چنین با نمایش قدرت به رویارویی من آمده اند ، یک مرد میان سال حتی اگر عاشق هم باشد چنین کار سبکی را بعید است مرتکب شود. با شنیدن صدای ضعیف موسیقی دلشوره ام به خاموشی رفت ، ضبط صوت به جای قران خوانی متداول و یا مرثیه خوانی مناسب عزاداری ، موسیقی سنتی پخش می کرد ، صدای استاد بنان بود اما ضعیف و نامفهوم ، ناخودآگاه لبخند غرور بر لبانم نقش بست ، چه زیبا می خواست با موسیقی قدیمی و آواز محزون بنان خاطره گذشته ما را زنده کند ، خوشحال شدم که دسته گل را نداده بودم ، سرش پایین بود ، فرصت مناسبی بود تا یادداشت " برای عرض تسلیت" را بردارم ، نوای موسیقی سنتی چنان دلگرمم کرد که ضرورتی در بجا آوردن آداب مجلس تسلیت ندیدم ، سرش همچنان به پایین و چشمانش بر فرش دوخته بود ، باید سکوت را می شکستم :

- چه موسیقی دل نشین وخاطره انگیزی ، چرا صدای پخش ضعبف است؟

به عقب رفت ، خم شد و دگمه تنظیم صدا را چرخاند ، صدای موسیقی بلند شد، حال سکوت خانه کامل شکسته شده بود ، سهراب همچنان ساکت و این بار صورت اش به سمت دستگاه قدیمی ضبط صوت بود. استاد بنان می خواند ،